Arkadaşlar anıları okumak gerçekten çok güzel yaa.
Benim macera daha bitmedi.Hala Amerikadayım.Dil kursuna başvurdum.Belgeleri gönderdik.Vizeyi uzattıracaz kısmetse.1-2 aya cevap gelecek.Ona göre Şubata kadar burda kalacağım.
Tabi diyeceksiniz ne işin var, dönsene memleketine?
Ben de birçok kişi gibi borçla geldim Amerika'ya 3 bin dolarlık borcu 3 ayda öderiz diye düşündüm.
İlk olarak Wildwood,NJ çalıştım.Gidenler bilirler.Moreys Piers eğlence parkı var.Orda elimizde kamera ortalıkta dolaşıp fotoğraf çekiyorduk.İş çok iğrençti.Sürekli insanlara yalvarır gibi "Resminizi çekebilirmiyim?"diyordum. Çoğu tersliyordu.
Kaldığım yer iğrençti.4 katlı evde, 40 kişi bir mutfağı paylaşıyoruk.6 kişi ufacık odada kalıyorduk.20 kişi bi tuvaleti kullanıyorduk.Heryer pislik içindeydi.Buna rağmen Landlord'a haftada 100 dolar veriyorduk ve daha ucuzu da yoktu. Herkes anlaşmış gibi aynı fiyatı veriyordu.
Saatlik 7.15den haftada 36 saat çalşıyordum.Yiyecek ve ev derken elimizde haftada 50 dolar para zor kalıyordu.
Baktım olcak gibi değil North Jerseyde olan kuzenime haber verdim.İş buldu, gittik. Derken işe alacam diyen Türk restoran sahibi vazgeçti.Ortada kaldık.
Burda kimse iş vermedi.Amerikalıların WAT'tan haberi yok, anlamıyor. Türkler de 3 ay duracaz deyince olmaz diyor.1 ay öyle boş boş gezdim. Kuzenin evinde kalmasaydım bütün param biterdi. Belki 40 tane application form doldurdum.Geceleri sıkıntıdan uyuyamaz oldum. En sonunda Temmuzun başında borçlar yüzünden daha uzun kalmaya karar verdim. Uzun kalacam deyince hemen iş buldum.
1 ay boyunca sahibi Türk olan bir restoranda garsonluk için training aldım. Training esnasında yemediğim laf kalmadı. Aptal, salak, beceriksiz....İşin kötü tarafı bunlar İngilizce olsa çok koymaz.Ama Türkçe olunca insanın çok ağırına gidiyor. Yaptığım hatalar yüzünden o kadar aşşağılandım ki anlatamam.Bir de çalışanlar Üniversite öğrencisi olduğumu öğrenince daha da üzerime geldiler. İlk etapta anlamadım ne olduğunu.Daha sonra bizim gibi öğrenci olarak buraya gelip, Amerikalıyla evlenip, GreenCard alan Uludağ mezunu bi garson abi bana niye böyle davrandıklarını anlattı. Ona da ilk geldiğinde çok eziyet etmişler. Adamlar aşağılık duygusu içinde, ne yapacaklarını şaşırıyorlardı. Ufacık bir hatamda "Bi de üniversitede okuyorsun, hiç kafan çalşımıyor mu?" diyorlardı çalışanlar ve patron. Ama insanın elinde seçenek olmayınca köprüyü geçene kadar "Ayıya dayı" deyip susuyor.Şimdi işi öğrendim, ortalama bir garson gibi çalışıyorum.
O zor günler geçti elhamdülillah. Bana laf söyleyenlere de artık azının payını verebiliyorum. Haftada 30 saat çalşıyorum 300-400 dolar para yapıyorum.Gitti gide daha çok saat alıyorum dolayısıyla kazandığım para da artıyor.Artık Şubat'a kadar 3-5 bin yaparız inşallah.
Vakit buldukça da New York,Philedelphia falan geziyorum.
Okul ne oldu? İnternetten kayıt yaptırıp gitmedik. Kafadan bir yıl uzadı.
Bence WAT'la gelen öğrenciler olarak en büyük dezavantajımız elimizde mesleğimizin olmaması. "Ne iş olsa yaparım abi" modunda olunca kolay olmuyor iş bulmak.
Çok defa "Keşke Türkiye'deyken bir işte çıraklık yapmış olsaydım" dedim.
Değdi mi?Bence değdi. Türkiye'ye dönünce hem borçları ödemiş olacam, hem cebimde 3-5 bin olacak, hem İngilizcemi geliştirmiş olacam, hem de elimde garsonluk mesleği olacak. Amerikaya bir dahaki gelişimde işler çok daha kolay olacak inşallah.(Tabi o zamana kadar Amerika batmazsa..
)
Ayrıca hayata dair öğrendiklerimde cabası...
Velhasıl herkese tavsiye ederim bu WAT olayını. Ne demişler, "Git ki anlatacak hikayen olsun."
gokcek50 Nickli Üyeden Alıntı
Arkadaşlar anıları okumak gerçekten çok güzel yaa.
Alıntı
Bookmarks